Błogosławiony lud Wiecznego Miasta...

Samotne wysepki szarych kamieni przypominaj¹, ze któryœ z kolei w³adca rozkaza³ wy³o¿yÌ ten plac kostk¹ brukow¹. Od tego czasu wiele siê tu zmieni³o - kramy przenios³y siê bli¿ej centrum, wiêkszoœÌ starych kamienic rozpad³a siê na kawa³ki, a wiele spoœród nowych zosta³o wzniesionych w³aœnie przy pomocy szeœciok¹tnych kamieni. Jeœli oczywiœcie staÌ kogoœ by³o na taki luksus.

Miejsce wydaje siĂŞ byĂŚ kompletnie wymarÂłe - nikt tu bowiem nie chadza Âśrodkiem ulicy, nikt nie przetnie placu.
Powietrze jest ciĂŞÂżkie i wilgotne, przesycone wÂątpliwym aromatem cebulowego zacieru. NikÂłe ÂświatÂła jarzÂące siĂŞ nocami w suterenach dajÂą Âświadectwo, Âże i w tym zapomnianym przez bogĂłw i straÂże miejscu istnieje  Âżycie towarzyskie. W oparach okowity i oÂślego liÂścia.