Błogosławiony lud Wiecznego Miasta...

Kompletnie przyt³oczony gêst¹ zabudow¹, cofniêty wzglêdem ulicy niski drewniany budynek, wokó³ którego zawsze krêci siê kilku chwiej¹cych siê miejscowych obiboków i co m³odsze damy do towarzystwa. Obskórny, przesi¹kniêty zapachem potu i przetrawionego alkoholu lokal kusi niskim cenami trunków. Bezpieczeùstwa goœci strze¿e barczysty, wytatuowany krasnolud.

Okna lokalu to po prostu otwory zamykane na zimê. Przez wiêkszoœÌ czasu s¹czy siê z nich ¿ó³te, przywodz¹ce na myœl choroby skóry œwiat³o, pe³zaj¹ce po b³otnistym œcieku zwanym przez miejscowych ulic¹.