Błogosławiony lud Wiecznego Miasta...

Chlupot gêstej, rdzawobr¹zowej wody towarzyszy temu miejscu przez ca³y czas - mo¿e za wyj¹tkiem lat zimowych, kiedy to wiêkszoœÌ b³ota i ekskrementów oblewaj¹cych Plac Bohaterów zmienia siê w zbit¹ masê ostrych jak brzytwa bry³ ziemistego lodu. Wiatr rozsiewa po okolicy d³awi¹cy zapach nieczystoœci, odstraszaj¹c co delikatniejszych obywateli... ale nie oszukujmy siê, tacy i tak tu nie bywaj¹.

Sam budynek, obszerny, piêtrowy, lecz nie tyle nadgryziony zêbem czasu, co przezeù prze¿arty, sprawia raczej przykre wra¿enie. Dworek w starym stylu, o dwóch drewnianych wie¿ach, z których jedna dawno uleg³a zawaleniu, a druga próbuje pod¹¿aÌ jej tropem, ogarniêty jest wiecznym pó³mrokiem. Krzywych, znaczonych pleœni¹ i kamieniami œcian nigdy nie oœwietlaj¹ latarnie ni pochodnie. Z³oœliwi mówi¹, ¿e nawet s³oùce rzadko tu zagl¹da. G³upcy. Oczywiœcie, ¿e s³oùce nie odwiedza tych pokrytych wilgotnym nalotem œcian, porozrzucanych przez wiatr i uliczników dachówek, wy³amanych z wiêkszoœci skradzionych zawiasów okiennic. Po co mia³oby to robiÌ? W koùcu mieszka W ŒRODKU. Dok³adniej w piwnicach, gdzie para masywnych orków bacznie lustruje wchodz¹cych.